“Als ik mijn vakantie moet opgeven voor mijn kat, dan is dat maar zo”, schreeuwde ik naar hem.
Ik herinner me nog heel goed onze vakantie naar Ierland. Ik had er zo lang naar uitgekeken. We zouden daar een auto huren en rondtrekken. Ik had uiteraard zoals altijd alles goed gepland en alle adressen van de B&B’s in een mooi mapje gestoken. Samen met wat info over wandelingen en bezienswaardigheden tijdens onze tocht.
Ik was er ook helemaal gerust in om Ziva in mijn appartement achter te laten voor 2 weken. Mijn ouders zouden dagelijks voor haar zorgen en haar ’s morgens buiten en ’s avonds binnen laten zoals ik deed. Dat hadden ze tijdens vorige reizen ook gedaan en Ziva leek dat prima te vinden. Haar routine werd niet te veel doorbroken.
Mijn ouders stuurden me bijna elke dag een bericht over hoe het met mijn lieve Ziva ging. En soms kreeg ik er een foto bij. Dan deed mijn hartje een beetje pijn omdat ik haar miste. Maar ik wist dat ik gauw terug bij haar zou zijn.
Tot de dag dat mijn ouders stuurden dat ze haar die dag niet gezien hadden. Niet ’s morgens en niet ’s avonds…
Maar ik maakte me geen zorgen. Dat had ik zelf soms ook. Dan stond ik ’s avonds te roepen om haar binnen te laten maar was ze nergens te bespeuren. Had ze waarschijnlijk net een muis in het vizier… Of stond ze op het punt om een andere kat weg te jagen of zo. En enige tijd later stond ze dan toch miauwend voor het raam of de deur.
Maar mijn ouders konden daar niet op blijven wachten natuurlijk.
“Maar je kent Ziva toch”
De dag erna kreeg ik hetzelfde bericht … geen Ziva gezien …
Ik voelde mijn hart sneller bonzen, mijn adem stokte even en mijn spieren trokken samen. Maar mijn verstand zei al snel: “Maar Kelly toch, je kent Ziva toch. Die komt niet altijd op hetzelfde uur naar huis. En ze zal wel voor de deur hebben staan miauwen maar net niet op het moment dat mijn ouders er waren.”
Ik praatte op mezelf in om me niet ongerust te maken.
In de prachtige Ierse natuur kon ik de berichten een beetje opzij drukken. Maar niet helemaal vergeten. Ziva bleef door mijn hoofd spoken.
Op de derde dag sloeg ik in paniek. Mijn gedachten en emoties gingen alle kanten op. Ik ging in overdrive. Ik zocht ’s morgens om 7u het hele internet af over wat je moet doen als je kat verdwenen is. Ik maakte een lijst en werd gek van alle tegenstrijdigheden die erop stonden.
“Als ik mijn vakantie moet opgeven voor mijn kat, dan is dat maar zo!”
Ik belde mijn ouders. En ik gaf de hele waslijst door.
“Zet haar kattenbak in de tuin! Ga bij alle buren aanbellen om te horen of ze haar gezien hebben. Vraag of je in hun tuin en in hun garages mag kijken want misschien zit ze daar opgesloten. Leg wat van mijn kleren aan het raam. Roep op haar, ….”
Mijn ouders hebben gepraat met de buren, hebben ’s avonds met een zaklamp in de velden gezocht, hebben de kattenbak buiten gezet …
Maar geen Ziva …
’s Avonds laat belde ik mijn ouders en zei dat ze mijn raam open moesten laten staan. Het kon me niet meer schelen of er dan dieven binnen konden of niet. Waar was mijn Ziva?! Waar was mijn lieve schat?! Ik wilde dat ze ten allen tijde binnen kon.
Ik voelde me zo machteloos. De volgende ochtend was ik om 6u wakker. En ik was aan het zoeken naar de eerstvolgende vlucht terug naar België. Mijn vriend verklaarde me gek dat ik mijn vakantie wilde opgeven voor Ziva. Maar ik kon niet in Ierland zijn terwijl ik niet wist wat er met mijn Ziva aan de hand was. Ik had dit nog nooit gevoeld … deze angst … deze paniek … “Als ik mijn vakantie moet opgeven voor mijn kat, dan is dat maar zo”, schreeuwde ik naar hem.
Maar ik kreeg de kans niet om een ticket te boeken voor de terugvlucht…
Want enkele minuten later kwam er weer een bericht van mijn ouders …
Ik opende het, las het en barstte in tranen uit …
Ik huilde, huilde en huilde… hete tranen rolden over mijn wangen … ik kon aan mijn vriend niet vertellen wat er in het bericht stond … ik vond de woorden niet …
Ik gaf hem de telefoon en hij keek naar een foto … een foto van mijn schat Ziva die door het raam naar binnen was geklommen en nu lag te slapen op mijn bed.
Ik ben in mijn leven nog nooit zo opgelucht geweest. Het kon me zelfs niet schelen dat ze op mijn bed lag … iets wat ze normaal nooit mag doen … ze was terug en ze was ok.
En ik kon mijn vakantie verder zetten. En mijn ouders konden ook opgelucht adem halen want zij hadden die dagen ook bijna niet geslapen. Ik ben zo dankbaar dat zij er waren. Dankbaar voor alles wat ze gedaan hebben. Dankbaar dat zij mijn ouders zijn.
Mijn Ziva heeft nu een kattenluik. Ze kan dus binnen en buiten wanneer ze wil.
Maar ik laat toch altijd een gedragen kledingstuk zoals een pyjama of T-shirt achter als ik weg ben. Dat ze mijn vertrouwde geur kan opzoeken en zich veiliger voelt als ik er niet ben. Ook al is het maar voor 1 nacht…
